Club de lectura. Lucía Ferro, Resaibo Amargo

 'Resaibo amargo' (2021), a primeira novela da escritora galega Lucía Ferro, combina crítica social, introspección persoal e unha ollada que escudriña as dinámicas laborais e sanitarias de hoxe. A protagonista, Mariana —xornalista coruñesa esgotada pola súa profesión e a inestabilidade da súa relación amorosa con Elena—, é a base de construción dun relato sobre a resistencia física e emocional ante sistemas que oprimen persoal e socialmente. A autora, cunha traxectoria vital marcada pola emigración e experiencia no sector sanitario (traballou como enfermeira no Reino Unido e Países Baixos), impregna a historia dun realismo cru que invita á reflexión.

O centro: saúde, precariedade e resistencia

A novela explora a relación entre a saúde individual e as presións sistémicas. Mariana, cun corpo que lle lanza "un ultimatum" por mor do estrés laboral e emocional, é expoñente da crise dunha xeración atrapada entre as expectativas profesionais e a autoexplotación. A súa relación con Inês, unha visitadora médica brasileira beneficiada e logo enfrontada ás prácticas abusivas dunha empresa farmacéutica, amplía a crítica a un sistema sanitario mercantilizado. A autora, baseándose na súa experiencia laboral, retrata de xeito cru a alienación no traballo e a ética dubidosa dalgúns sectores médicos.

Estilo e estrutura narrativa

A prosa é directa e interpela, alternando entre a descrición de ambientes opresivos (a redacción do xornal, os corredores de empresas farmacéuticas) e os monólogos interiores de Mariana. O uso da lingua galega reforza a identidade cultural da obra, pero tamén é unha ferramenta de intervención diríamos política, coherente coa actividade da autora e a súa promoción da lingua. Asemade pode dicirse que a estrutura, que tende pero non chega a ser fragmentaria, con pequenos saltos temporais e cambios de perspectiva, reflicte a desorientación e a complexidade das redes de poder que rodean á protagonista e a nós.

Contexto

A obra cadra nunha corrente de narrativa galega contemporánea que aborda cuestións de xénero, saúde mental e precariedade laboral. Non por procurada, senón de eito natural. A autora, a máis de denunciar abusos corporativos, incorpora unha mirada transversal: a condición de Inês como migrante e muller racializada engade capas á crítica sistémica. A autora ten destacado a importancia da lectura para "desenvolver un espírito crítico", algo que transmite a través da novela na forma en que Mariana cuestiona as normas sociais e profesionais que a asfixian.

Simbolismo

O título alude tanto ao custo persoal das loitas da protagonista como ás consecuencias dun sistema deshumanizado. De xeito subxectivo, pódese dicir que o "resaibo" é metáfora do prezo pagado pola saúde, o amor ou a integridade ética, cualificado de "amargo", pola falta de recompensa do esforzo individual na sociedade.

Resumo

'Resaibo amargo' pode verse como un mapa de resistencias cotiás contra sistemas que deshumanizan. Lucía ofrece unha obra inmersa na sociedade actual, nun contexto global marcado pola inestabilidade laboral e as loitas pola saúde pública. Como ela mesma ten sinalado, o texto invita a "cuestionarse que é real e que non do que nos contan".